Δεν ξέρω γιατί αλλά αυτό το παράξενο συναίσθημα που με διακατέχει από την ημέρα που επέστρεψα στην Αθήνα για το τέταρτο και τελευταίο έτος των σπουδών μου δεν λέει να φύγει...
Οκτώβρης 2007: Γεμάτη όνειρα, φιλοδοξίες, ενθουσιασμό και όρεξη για μια νέα αρχή.. μια αρχή που είμαι υπεύθυνη εγώ και μόνο εγώ για την επίτευξη της. Ένα δυαράκι στο κέντρο της Αθήνας, καινούρια γειτονιά, νέοι φίλοι, καινούρια έπιπλα, καινούριες υποχρεώσεις...
Δεν ήμουν πότε η έφηβη που ήθελε να φύγει από την πόλη που μεγάλωσε για να γλιτώσει από τους γονείς της, ίσως γιατί το γεγονός ότι είμαι μοναχοπαίδι και μεγάλωσα στο Ναύπλιο είναι δύο ικανοί λόγοι για να μην θέλω να κόψω τον ομφάλιο λώρο μαζί τους και είμαι πολύ χαρούμενη γι' αυτό!
Τις πρώτες μέρες όλα μοιάζουν ιδανικά, όλα σου ανήκουν ,έχεις το δικό σου σπίτι, ζεις μόνος σου και από τα χρήματα των γονιών σου και απλά ονειρεύεσαι...
Συχνά όμως η πραγματικότητα σε φέρνει προ εκπλήξεων.. κάθεσαι στον κόκκινο καναπέ σου, μπροστά από την τηλεόραση και σκέφτεσαι: Τι κάνω εγώ εδώ πέρα μόνος μου, μέσα σε 64τμ; Παίρνεις συνέχεια τηλέφωνα τις κολλητές σου, που η μοίρα σας χώρισε στα τέσσερα σημεία της χώρας και κλαις κλαις κλαις... μήπως τελικά δεν ήθελες αυτή την καθημερινότητα; Θέλεις όλα αυτά που έχεις μάθει τόσα χρόνια, που είναι γνωστά γιατί πολύ απλά φοβάσαι τις αλλαγές! ΝΑΙ ΦΟΒΑΜΑΙ ΤΙΣ ΑΛΛΑΓΕΣ!!!
Φοβήθηκα όταν έμεινα πρώτη φορά μόνη μου.. άκουγα και εγώ θορύβους και έβλεπα επίδοξους κλέφτες να μ' απειλούν στο δρόμο. Φοβήθηκα όταν είδα ότι τελικά είναι δύσκολο να κάνεις αληθινούς φίλους στη σχολή. Φοβήθηκα όταν χάθηκα στα στενάκια του κέντρου και έγινα ρεζίλι όταν περίμενα για ένα μήνα μόνο την γραμμή του μετρό για Αεροδρόμιο για να με πάει στο σταθμό Μέγαρο Μουσικής αντί να πάρω όποιο ερχόταν νωρίτερα για τον συγκεκριμένο σταθμό. Πέρασαν πολλές μέρες και νύχτες μοναξιάς με μόνη συντρόφια τον υπολογιστή μου και την τηλεόραση. Πέρασαν πολλές στιγμές που ήμουν έτοιμη να τα παρατήσω όλα και να γυρίσω στην ζέστη θαλπωρή του σπιτιού μου( αυτό που όταν λέω ''του σπιτιού μου '' εννοώ το πατρικό μου ακόμα δεν μπορώ να το εξηγήσω).
Οκτώβρης 2010: Έχουν περάσει 3 γεμάτα χρόνια φοιτητικής ζωής και είμαι έτοιμη για το τελευταίο. όλα αυτά τα χρόνια με γέμισαν εμπειρίες, καλές και κακές! μπορώ με σιγουριά όμως να πω, πως τελικά ήταν 3 χρόνια που μου έμαθαν πολλά! Πράγματι είναι δύσκολο να μένεις μόνος σου και είναι πολύ δύσκολο να μπορέσεις να διαχειριστείς τόσες πολλές αλλαγές, όπως επίσης να είναι δύσκολο να μένεις μακριά από τα αγαπημένα σου πρόσωπα. Είναι λίγοι οι πραγματικοί φίλοι που έκανες και πολλοί οι γνωστοί. Άλλοι σε πλησίασαν για να πάρουν κάτι από εσένα και άλλοι απλά πέρασαν για να σου μάθουν κάτι ακόμη..
Κάθομαι στον ίδιο κόκκινο καναπέ, λίγο ταλαιπωρημένος μιας και έχει γίνει το κρεβάτι μου αλλά και γιατί έχει φιλοξενήσει αρκετό κόσμο όλα αυτά τα χρόνια.. ανθρώπους που ήρθαν, κάθισαν.. άλλοι έφυγαν και άλλοι έμειναν.. πέρασαν όμως! Έχω ακόμα αυτό το ίδιο συναίσθημα.. νομίζω ότι είναι λύπη που τελειώνει η φοιτητική μου ζωή.. γι' αυτό και πήρα μια απόφαση!
Δεν ξέρω αν τελικά θα μείνω εδώ και μετά τα 4 χρόνια, ξέρω πως αυτός ο χρόνος που μου απομένει σίγουρα θα μου μείνει αξέχαστος μαζί με τους αληθινούς μου φίλους!.
ΥΓ: Ευχαριστώ όλους όσους πέρασαν από τη ζωή μου αυτά τα 3 χρόνια και κάθισαν στον κόκκινο καναπέ μου, αυτούς που μου έδωσαν χαρά αλλά και λύπη. Αυτούς που νόμισα ότι ήταν φίλοι αλλά ήταν απλά γνωστοί.. Όλοι έρχονται για να μας μάθουν κάτι.. και εγώ έμαθα κάτι από αυτούς, να μην βγάζω εύκολα συμπεράσματα και άποψη για οτιδήποτε!!!
Καλημέρα!!!:-)))
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου