Σάββατο 16 Οκτωβρίου 2010

Θέμα χρόνου...

Έτσι λεγόταν το ρεμπετάδικο στου Ψυρρή που βγήκα εχθές το βράδυ για να γιορτάσουμε τα γενέθλια της φίλης μου της Κικής ,έκλεισε τα 23!
Το ένα τραγούδι διαδεχόταν το άλλο μέσα από τις καλές για αυτό που πρόσφερε το μαγαζί φωνές, το κρασάκι έρεε άφθονο στις φλέβες μου μιας και αποφάσισα να στείλω μήνυμα στο παρελθόν μου...
Τι γίνεται όμως όταν το παρελθόν απαντάει αλλά εσύ δεν διαβάζεις αυτό που θα ήθελες να πάρεις ως απάντηση; απαντάς αυτό που θέλει να ακούσει ώστε να μην προκαλέσεις αρνητικό κλίμα, αποφασίζεις να βάλεις ένα ακόμη ποτηράκι, απογοητεύεσαι... και λες είναι θέμα χρόνου να τον διαγράψω οριστικά!!!
Έχουν περάσει χρόνια και ακόμα δεν έχει βγει από την ζωή μου.. φεύγει και έρχεται και εγώ στέκομαι αδύναμη κάθε φορά ελπίζοντας για κάτι που ουσιαστικά δεν θέλω.. γιατί ξέρω πως μόνο κακό θα μου κάνει μια επανασύνδεση...
Και εκεί πάνω που σκέφτεσαι κάθε σας στιγμή και ονειρεύεσαι ακόμη καλύτερες ακούς τους στίχους τραγουδιών που σου απαντούν σε κάθε ερώτημα: ...''ό,τι αγαπάω εγώ πεθαίνει και ξαναρχίζω απ΄την αρχή...'' , ''δεν μας συγχωρώ από φόβο χάσαμε..'' , ''απορώ με την καρδία μου που αντέχει να πονά, φαίνεται πρώτη φορά μου αγαπώ αληθινά..'', όσο η καρδία κι αν λαχταρά δεν θα ξαναγαπήσω..'' κι αλλά πολλά που από τη μια λές'' ως εδώ(!!!) '' και από την άλλη λες ''θεέ μου, γιατί γίναμε έτσι εμείς..;''
Και εκεί που δεν ξέρεις τι σου συμβαίνει και το κρασάκι έχει αρχίσει να επηρεάζει τις αντιδράσεις σου, στέλνεις ένα ''καλή συνέχεια, καληνύχτα!'' , ακούς αυτό που ουσιαστικά θες στη ζωή σου.. ''ΑΝΗΚΩ ΣΕ ΕΜΕΝΑ ΚΑΙ ΣΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΜΟΥ..ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΚΑΝΕΝΑ ΜΕΣ ΤΗΝ ΜΟΝΑΞΙΑ ΜΟΥ.''. το ποστάρεις και στο facebook και πίνεις ένα ποτηράκι ακόμα.. για εσένα αυτή τη φορά!
Μπαίνεις στο ταξί της επιστροφής.. απολαμβάνεις την όμορφη νυχτερινή Αθήνα και το κέντρο.. μπαίνεις στο σπίτι, πέφτεις στο υπέρδιπλο κρεβάτι σου και χαμογελάς... γιατί η ζωή θέλει χαμόγελο ακόμα και αν δεν παίρνεις την απάντηση που ήθελες!!:-)))

Παρασκευή 15 Οκτωβρίου 2010

Ο κόκκινος καναπές μου...

Δεν ξέρω γιατί αλλά αυτό το παράξενο συναίσθημα που με διακατέχει από την ημέρα που επέστρεψα στην Αθήνα για το τέταρτο και τελευταίο έτος των σπουδών μου δεν λέει να φύγει...
Οκτώβρης 2007: Γεμάτη όνειρα, φιλοδοξίες, ενθουσιασμό και όρεξη για μια νέα αρχή.. μια αρχή που είμαι υπεύθυνη εγώ και μόνο εγώ για την επίτευξη της. Ένα δυαράκι στο κέντρο της Αθήνας, καινούρια γειτονιά, νέοι φίλοι, καινούρια έπιπλα, καινούριες υποχρεώσεις...
Δεν ήμουν πότε η έφηβη που ήθελε να φύγει από την πόλη που μεγάλωσε για να γλιτώσει από τους γονείς της, ίσως γιατί το γεγονός ότι είμαι μοναχοπαίδι και μεγάλωσα στο Ναύπλιο είναι δύο ικανοί λόγοι για να μην θέλω να κόψω τον ομφάλιο λώρο μαζί τους και είμαι πολύ χαρούμενη γι' αυτό!
Τις πρώτες μέρες όλα μοιάζουν ιδανικά, όλα σου ανήκουν ,έχεις το δικό σου σπίτι, ζεις μόνος σου και από τα χρήματα των γονιών σου και απλά ονειρεύεσαι...
Συχνά όμως η πραγματικότητα σε φέρνει προ εκπλήξεων.. κάθεσαι στον κόκκινο καναπέ σου, μπροστά από την τηλεόραση και σκέφτεσαι: Τι κάνω εγώ εδώ πέρα μόνος μου, μέσα  σε 64τμ; Παίρνεις συνέχεια τηλέφωνα τις κολλητές σου, που η μοίρα σας χώρισε στα τέσσερα σημεία της χώρας και κλαις κλαις κλαις... μήπως τελικά δεν ήθελες αυτή την καθημερινότητα; Θέλεις όλα αυτά που έχεις μάθει τόσα χρόνια, που είναι γνωστά γιατί πολύ απλά φοβάσαι τις αλλαγές! ΝΑΙ ΦΟΒΑΜΑΙ ΤΙΣ ΑΛΛΑΓΕΣ!!!
Φοβήθηκα όταν έμεινα πρώτη φορά μόνη μου.. άκουγα και εγώ θορύβους και έβλεπα επίδοξους κλέφτες να μ' απειλούν στο δρόμο. Φοβήθηκα όταν είδα ότι τελικά είναι δύσκολο να κάνεις αληθινούς φίλους στη σχολή. Φοβήθηκα όταν χάθηκα στα στενάκια του κέντρου και έγινα ρεζίλι όταν περίμενα για ένα μήνα μόνο την γραμμή του μετρό για Αεροδρόμιο για να με πάει στο σταθμό Μέγαρο Μουσικής αντί να πάρω όποιο ερχόταν νωρίτερα για τον συγκεκριμένο σταθμό. Πέρασαν πολλές μέρες και νύχτες μοναξιάς με μόνη συντρόφια τον υπολογιστή μου και την τηλεόραση. Πέρασαν πολλές στιγμές που ήμουν έτοιμη να τα παρατήσω όλα και να γυρίσω στην ζέστη θαλπωρή του σπιτιού μου( αυτό που όταν λέω ''του σπιτιού μου '' εννοώ το πατρικό μου ακόμα δεν μπορώ να το εξηγήσω).
Οκτώβρης 2010: Έχουν περάσει 3 γεμάτα χρόνια φοιτητικής ζωής και είμαι έτοιμη για το τελευταίο. όλα αυτά τα χρόνια με γέμισαν εμπειρίες, καλές και κακές! μπορώ με σιγουριά όμως να πω, πως τελικά ήταν 3 χρόνια που μου έμαθαν πολλά! Πράγματι είναι δύσκολο να μένεις μόνος σου και είναι πολύ δύσκολο να μπορέσεις να διαχειριστείς τόσες πολλές αλλαγές, όπως επίσης να είναι δύσκολο να μένεις μακριά από τα αγαπημένα σου πρόσωπα. Είναι λίγοι οι πραγματικοί φίλοι που έκανες και πολλοί οι γνωστοί. Άλλοι σε πλησίασαν για να πάρουν κάτι από εσένα και άλλοι απλά πέρασαν για να σου μάθουν κάτι ακόμη..
Κάθομαι στον ίδιο κόκκινο καναπέ, λίγο ταλαιπωρημένος μιας και έχει γίνει το κρεβάτι μου  αλλά και γιατί έχει φιλοξενήσει αρκετό κόσμο όλα αυτά τα χρόνια.. ανθρώπους που ήρθαν, κάθισαν.. άλλοι έφυγαν και άλλοι έμειναν.. πέρασαν όμως! Έχω ακόμα αυτό το ίδιο συναίσθημα.. νομίζω ότι είναι λύπη που τελειώνει η φοιτητική μου ζωή.. γι' αυτό και πήρα μια απόφαση!
Δεν ξέρω αν τελικά θα μείνω εδώ και μετά τα 4 χρόνια, ξέρω πως αυτός ο χρόνος που μου απομένει σίγουρα θα μου μείνει αξέχαστος μαζί με τους αληθινούς μου φίλους!.
ΥΓ:  Ευχαριστώ όλους όσους πέρασαν από τη ζωή μου αυτά τα 3 χρόνια και κάθισαν στον κόκκινο καναπέ μου, αυτούς που μου έδωσαν χαρά αλλά και λύπη. Αυτούς που νόμισα ότι ήταν φίλοι αλλά ήταν απλά γνωστοί.. Όλοι έρχονται για να μας μάθουν κάτι.. και εγώ έμαθα κάτι από αυτούς, να μην βγάζω εύκολα συμπεράσματα και άποψη για οτιδήποτε!!!
Καλημέρα!!!:-)))

Never give up...

Καλησπέρα.. Η πρώτη μας κοινή καλησπέρα! Είμαι λίγο χαμένη μέσα στον κόσμο του διαδικτύου αλλά παράλληλα πολύ ενθουσιασμένη με την δημιουργία του πρώτου μου blog με τίτλο ''never give up...''. Μην τα παρατάς λοιπόν..αυτή είναι μια από τις αγαπημένες μου φράσεις. Επηρεασμένη λίγο από το τραγούδι των Ηurts ..''don't let go..never give up..it's such a wonderful life..!!!'' και επηρεασμένη πολύ περισσότερο από τα διάφορα καθημερινά εμπόδια που αντιμετωπίζει κανείς στην καθημερινότητα του. Άγχος, στρες, καθυστερήσεις των θέλω μας, αποτελούν αναπόσπαστα κομμάτια της.
Να ξυπνάς με όλη την καλή σου διάθεση, να βάζεις δυνατά τον αγαπημένο σου ραδιοφωνικό σταθμό τρώγοντας το πρωινό σου και να φεύγεις για τη σχολή.. και ενώ όλα μοιάζουν οτι θα κυλήσουν ήρεμα.. συμβαίνει το ένα κακό μετά το αλλό.. βλέπεις να περνά το λεωφορείο μπροστά στα μάτια σου και εσύ να το χάνεις επειδή για ακόμη μια φορά ο περιπτεράς χαζεύει κ δεν σου δίνει στην ώρα τους τα μπλε εισιτήρια ( εδώ συνειδητοποιείς οτι για ακόμη μια φορά δεν θυμήθηκες να βγάλεις κάρτα και αυτό το μήνα) ή είναι ασφυχτικά γεμάτο και η μυρωδιά είναι απελπιστική που δεν αντέχεται , οι συνεπιβάτες να σε κοιτούν με μισό μάτι μήπως τους κλέψεις ή τους προλάβεις την κενή θέση που θα αδειάσει και ξαφνικά πετυχαίνεις και μια απεργιακή κινητοποίηση στο δρόμο σου που σε καθυστερεί ( κατανοητό ότι έχουν κ αυτοί τα δίκια τους αλλά τι φταις εσύ που δεν έχεις καμία εξουσία στα χέρια σου για να τους βοηθήσει; Και παράλληλα σκέφτεσαι ότι θα βρεθείς σύντομα κ εσύ στην ίδια θέση να διεκδικείς τα δικαιώματά σου!). Κατεβαίνεις λοιπόν, περπατάς μέχρι τη σχολή, βλέποντας τριγύρω σου όλες τις φυλές και τις κοινωνικές τάξεις αυτής της χώρας, από την κυρία με την πανάκριβη τσάντα μέχρι την κυρία που ζητιανεύει για να ζήσει και στο τέλος αφού έχεις περάσει ολη αυτή την ψυχική και σωματική ταλαιπωρία μέσα σε διάστημα μισής ώρας, ο καθηγητής δεν σε αφήνει να περάσεις μέσα γιατί άργησες 5 λεπτά.. και εκεί λες: Ως εδώ!!!
Και εδώ έρχεται ο τίτλος μας.. ΜΗΝ ΤΑ ΠΑΡΑΤΑΣ!!! γιατί μπορεί η ζωή να είναι δύσκολή, να αντιμετωπίζεις χιλιάδες προβλήματα.. οικογενειακά, προσωπικά, επαγγελματικά αλλά τίποτα δεν είναι πιο σημαντικό από την ζωή σου! Την πολύτιμη ζωή μας που μόνο όταν βιώνουμε την απώλεια ενός αγαπημένου μας προσώπου καταλαβαίνουμε πόσο τυχεροί είμαστε που είμαστε ζωντανοί και ας αντιμετωπίζουμε αυτά τα απλά καθημερινά προβλήματα, γιατί μπροστά στην ανθρώπινη ζωή και την υγεία μας αυτά είναι απλά... απλά!!!:-))). Καλή μου δημιουργική αρχή!!!
ΥΓ: Αφιερωμένο στην αγαπημένη μου γιαγιά που έχασα από τη ζωή πρόσφατα.