Snow Patrol - Chasing Cars

dilemma

Από μικρό παιδάκι , μόλις άκουγα κόρνες  έξω από το σπίτι έβγαινα αμέσως για να δω τη νύφη μέσα στο λευκό της νυφικό, συνήθως ήταν Σάββατο απόγευμα.. όπως είναι τώρα.. τότε έφηβη, τώρα 22 χρονών μουλάρα..  Έτσι έγινε και τώρα.. καθόμουν μέσα στον καναπέ και άκουσα κόρνες.. βγήκα έξω και είδα αυτοκίνητα στολισμένα, καλοντυμένους ανθρώπους γεμάτους χαρά και προσμονή για το μεγάλο γεγονός…  αυτό όμως που μου κίνησε την περιέργεια ήταν το γεγονός ότι για πρώτη φορά δεν είπα «τους μαλάκες γιατί παντρεύονται; Για να χωρίσουν σε 7 χρόνια, σύμφωνα με τα στατιστικά δεδομένα ή για να κερατώνει ο ένας τον άλλον, σύμφωνα πάλι με τα στατιστικά δεδομένα αλλά και την μέχρι τώρα ακουστική μου εμπειρία..

Τι μπορεί να άλλαξε όμως μέσα στο μυαλό μου μέσα σε 5 χρόνια; από εκεί που όταν ήμουν 17 σκεφτόμουν ότι θα γίνω μια επιτυχημένη δημοσιογράφος, θα κερδίζω αρκετά χρήματα και δεν θα έχω ανάγκη κανέναν τώρα σκέφτομαι ότι θέλω κάποια στιγμή μέσα στην επόμενη δεκαετία να είμαι παντρεμένη με παιδία..  παραίτηση από τα όνειρα, απογοήτευση από τα σημερινά δεδομένα που είναι να δουλεύεις 12 ώρες για 500 ευρώ και κέρδος μόλις 200 ευρώ αφού το φοβερό  μπλοκάκι παροχής υπηρεσιών σου κλέβει τα υπέροχα 300 σου ευρώ και να μην έχεις ελεύθερο χρόνο ούτε για φίλους, βόλτες και φυσικά για οικογένεια που να σε βλέπει και όχι να μεγαλώσουν τα παιδία σου με νταντάδες-γιαγιάδες…

Μήπως τελικά ο άνθρωπος όσο μεγαλώνει θέλει να βρει το άλλο του μισό και να ζήσει ευτυχισμένος  το υπόλοιπο της ζωής του σε μια επαρχιακή πόλη, μακριά από το χάος της Αθήνας και ας μην γίνει ποτέ η γυναίκα καριέρας που πάντα ονειρευόταν; Δεν ξέρω αλλά το μόνο σίγουρο είναι ότι ένας άνθρωπος μόνος, χωρίς οικογένεια και φίλους είναι ένας δυστυχισμένος άνθρωπος. Γιατί μπορεί κάποια στιγμή να γίνει η αρχισυντάκτης που πάντα ονειρευόταν, με τους διάσημους γνωστούς της και όχι φίλους, το σπίτι στην Κηφισιά  αλλά  θα είναι μόνη! Η επιλογή είναι δική μας αλλά μήπως η ευτυχία είναι μακριά από αυτήν;

Η νύφη μόλις ήρθε.. μέσα στο κατάλευκο νυφικό της, λαμπερή και ευτυχισμένη.. δεν ξέρω τι έχει επιλέξει για την ζωή της αλλά σίγουρα δεν θα είναι μόνη της…  και μπορεί γι’ αυτή,  η στιγμή αυτή  να μην συγκρίνεται με τίποτα καλύτερο…

μυστικά & ψέματα

Αρκετά! είπε η Ελίζα ένα ανοιξιάτικο πρωινό..  είχε δει πάλι εκείνο το άσχημο όνειρο.. ήταν μόλις 23 και η ζωή της ήταν γεμάτη με μυστικά, όχι μόνο δικά της αλλά και πολλών άλλων.. είτε γιατί τα έμαθε τυχαία είτε γιατί της τα είχαν εμπιστευτεί.. αυτό που την χαρακτήριζε ήταν η ειλικρίνεια και η εμπιστοσύνη που ενέπνεε στους γύρω της.. όμως τα μυστικά πνίγουν και η Ελίζα είχε ήδη αρχίσει να πνίγεται..όλο και πιο συχνά έβλεπε στα όνειρα της αυτό που φοβόταν.. τα μυστικά να φανερώνονται, εκείνη να χάνει τους φίλους της και εκείνοι με την σειρά τους να πληγώνουν με τις πράξεις τους αθώα άτομα..

όλοι έχουμε μυστικά, δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην έχει μυστικά και να μην έχει πει ψέματα (εκτός και αν είναι άγιος!)  τα αθώα ψέματα και τα μικρά μυστικά υπάρχουν για να αποφεύγουμε καθημερινές προστριβές, γκρίνιες, προβλήματα στις ανθρώπινες σχέσεις μας.. πρόσφατα σε μια συζήτηση άκουσα ότι  το χψ αγόρι έκρυψε από τη  φίλη του ότι είναι για καφέ με τους φίλους του..γιατί λέει δεν ήθελε γκρίνιες και μουρμούρες.. γιατί να έχουν φτάσει εκεί οι ανθρώπινες σχέσεις..; που είναι η εμπιστοσύνη; και αν έρθει εμένα και με ρωτήσει τι θα της πω; ότι δεν ξέρω, δεν είδα , δεν άκουσα; και αυτό είναι κάτι αθώο..

Χοντρά μυστικά είναι όταν ξέρεις ότι ο φίλος σου κερατώνει την κοπέλα του με άλλες, όταν μια φίλη σου θάβει μια άλλη, όταν μαθαίνεις γύρω σου την αλήθεια και την κρύβεις, αντί να ανοίξεις τα μάτια του άλλου, όταν εσύ ο ίδιος λες ψέματα στους φίλους σου για κάτι πολύ προσωπικό που αν μαθευτεί τους έχεις εξαπατήσει γιατί έχεις διαστρεβλώσει την πραγματικότητα ,γιατί διαφορετικά δεν γίνεται..

εδώ είναι και όλη η κουβέντα!
όλοι μας, κάποια στιγμή στη ζωή μας έχουμε βρεθεί σε αδυναμία.. όχι, δεν μιλάω για αλκοόλ, μιλάω για συναίσθημα..  όταν για κάποιο αδιευκρίνιστο λόγο επιλέγεις να κάνεις κάτι που είναι ανήθικο για τους άλλους, ίσως και για σένα αλλά όταν είμαστε μέσα στο πρόβλημα δεν μπορείς να ελέγξεις τα όρια σου... εκεί τι κάνεις; αν πεις την αλήθεια, ίσως σε κρίνουν, ίσως σου κόψουν την καλημέρα, ίσως όμως και να καταλάβουν ότι οι άνθρωποι έχουμε πολλές αδυναμίες..και ότι ο,τι ήταν να γίνει, συνέβη, δεν αλλάζει και το να μετανιώνεις για πράγματα που έκανες εμένα προσωπικά δεν με αντιπροσωπεύει..

Από την άλλη είναι πολλές οι φορές που λέω ότι όλοι οι άνθρωποι έχουμε δικαίωμα κάποια πράγματα να τα κρατάμε μόνο για τον εαυτό μας, μια προσωπική στιγμή, έναν κρυφό έρωτα, μια συζήτηση, γιατί ό,τι κι αν κάναμε και είπαμε , πρώτα κάναμε καλό ή κακό σε εμάς και μετά στους υπόλοιπους.. εγωιστικό ίσως, εδώ είναι και ο άμεσα και ο έμμεσα εμπλεκόμενος.. τον ποίο ρόλο έχεις μόνο ο χρόνος μπορεί να το δείξει..

Τέλος, για να μην υπάρξουν παρεξηγήσεις, τα παραδείγματα ήταν τυχαία και δεν αναφέρονται σε συγκεκριμένα υπαρκτά πρόσωπα..

ΥΓ: Και εγώ πει ψέματα και  έχω μυστικά, ίσως μερικά να τα γνωρίζουν μόνο ένα-δύο άτομα..αν και λένε ότι το μυστικό παύει να ισχύει όταν το ξέρουν παραπάνω από δύο άτομα... θέλω να πιστεύω όμως ότι με το να τα κρατάω μυστικά, βοηθάω στο να μην πληγωθούν άτομα που δε το αξίζουν.. αλλά μεταξύ μας είναι μερικά που το αξίζουν..
Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΣΚΛΗΡΗ ΚΑΙ ΠΟΝΑΕΙ... 
http://www.youtube.com/watch?v=q0p4oBT4L2Y

  

Θέμα χρόνου...

Έτσι λεγόταν το ρεμπετάδικο στου Ψυρρή που βγήκα εχθές το βράδυ για να γιορτάσουμε τα γενέθλια της φίλης μου της Κικής ,έκλεισε τα 23!
Το ένα τραγούδι διαδεχόταν το άλλο μέσα από τις καλές για αυτό που πρόσφερε το μαγαζί φωνές, το κρασάκι έρεε άφθονο στις φλέβες μου μιας και αποφάσισα να στείλω μήνυμα στο παρελθόν μου...
Τι γίνεται όμως όταν το παρελθόν απαντάει αλλά εσύ δεν διαβάζεις αυτό που θα ήθελες να πάρεις ως απάντηση; απαντάς αυτό που θέλει να ακούσει ώστε να μην προκαλέσεις αρνητικό κλίμα, αποφασίζεις να βάλεις ένα ακόμη ποτηράκι, απογοητεύεσαι... και λες είναι θέμα χρόνου να τον διαγράψω οριστικά!!!
Έχουν περάσει χρόνια και ακόμα δεν έχει βγει από την ζωή μου.. φεύγει και έρχεται και εγώ στέκομαι αδύναμη κάθε φορά ελπίζοντας για κάτι που ουσιαστικά δεν θέλω.. γιατί ξέρω πως μόνο κακό θα μου κάνει μια επανασύνδεση...
Και εκεί πάνω που σκέφτεσαι κάθε σας στιγμή και ονειρεύεσαι ακόμη καλύτερες ακούς τους στίχους τραγουδιών που σου απαντούν σε κάθε ερώτημα: ...''ό,τι αγαπάω εγώ πεθαίνει και ξαναρχίζω απ΄την αρχή...'' , ''δεν μας συγχωρώ από φόβο χάσαμε..'' , ''απορώ με την καρδία μου που αντέχει να πονά, φαίνεται πρώτη φορά μου αγαπώ αληθινά..'', όσο η καρδία κι αν λαχταρά δεν θα ξαναγαπήσω..'' κι αλλά πολλά που από τη μια λές'' ως εδώ(!!!) '' και από την άλλη λες ''θεέ μου, γιατί γίναμε έτσι εμείς..;''
Και εκεί που δεν ξέρεις τι σου συμβαίνει και το κρασάκι έχει αρχίσει να επηρεάζει τις αντιδράσεις σου, στέλνεις ένα ''καλή συνέχεια, καληνύχτα!'' , ακούς αυτό που ουσιαστικά θες στη ζωή σου.. ''ΑΝΗΚΩ ΣΕ ΕΜΕΝΑ ΚΑΙ ΣΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΜΟΥ..ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΚΑΝΕΝΑ ΜΕΣ ΤΗΝ ΜΟΝΑΞΙΑ ΜΟΥ.''. το ποστάρεις και στο facebook και πίνεις ένα ποτηράκι ακόμα.. για εσένα αυτή τη φορά!
Μπαίνεις στο ταξί της επιστροφής.. απολαμβάνεις την όμορφη νυχτερινή Αθήνα και το κέντρο.. μπαίνεις στο σπίτι, πέφτεις στο υπέρδιπλο κρεβάτι σου και χαμογελάς... γιατί η ζωή θέλει χαμόγελο ακόμα και αν δεν παίρνεις την απάντηση που ήθελες!!:-)))

Ο κόκκινος καναπές μου...

Δεν ξέρω γιατί αλλά αυτό το παράξενο συναίσθημα που με διακατέχει από την ημέρα που επέστρεψα στην Αθήνα για το τέταρτο και τελευταίο έτος των σπουδών μου δεν λέει να φύγει...
Οκτώβρης 2007: Γεμάτη όνειρα, φιλοδοξίες, ενθουσιασμό και όρεξη για μια νέα αρχή.. μια αρχή που είμαι υπεύθυνη εγώ και μόνο εγώ για την επίτευξη της. Ένα δυαράκι στο κέντρο της Αθήνας, καινούρια γειτονιά, νέοι φίλοι, καινούρια έπιπλα, καινούριες υποχρεώσεις...
Δεν ήμουν πότε η έφηβη που ήθελε να φύγει από την πόλη που μεγάλωσε για να γλιτώσει από τους γονείς της, ίσως γιατί το γεγονός ότι είμαι μοναχοπαίδι και μεγάλωσα στο Ναύπλιο είναι δύο ικανοί λόγοι για να μην θέλω να κόψω τον ομφάλιο λώρο μαζί τους και είμαι πολύ χαρούμενη γι' αυτό!
Τις πρώτες μέρες όλα μοιάζουν ιδανικά, όλα σου ανήκουν ,έχεις το δικό σου σπίτι, ζεις μόνος σου και από τα χρήματα των γονιών σου και απλά ονειρεύεσαι...
Συχνά όμως η πραγματικότητα σε φέρνει προ εκπλήξεων.. κάθεσαι στον κόκκινο καναπέ σου, μπροστά από την τηλεόραση και σκέφτεσαι: Τι κάνω εγώ εδώ πέρα μόνος μου, μέσα  σε 64τμ; Παίρνεις συνέχεια τηλέφωνα τις κολλητές σου, που η μοίρα σας χώρισε στα τέσσερα σημεία της χώρας και κλαις κλαις κλαις... μήπως τελικά δεν ήθελες αυτή την καθημερινότητα; Θέλεις όλα αυτά που έχεις μάθει τόσα χρόνια, που είναι γνωστά γιατί πολύ απλά φοβάσαι τις αλλαγές! ΝΑΙ ΦΟΒΑΜΑΙ ΤΙΣ ΑΛΛΑΓΕΣ!!!
Φοβήθηκα όταν έμεινα πρώτη φορά μόνη μου.. άκουγα και εγώ θορύβους και έβλεπα επίδοξους κλέφτες να μ' απειλούν στο δρόμο. Φοβήθηκα όταν είδα ότι τελικά είναι δύσκολο να κάνεις αληθινούς φίλους στη σχολή. Φοβήθηκα όταν χάθηκα στα στενάκια του κέντρου και έγινα ρεζίλι όταν περίμενα για ένα μήνα μόνο την γραμμή του μετρό για Αεροδρόμιο για να με πάει στο σταθμό Μέγαρο Μουσικής αντί να πάρω όποιο ερχόταν νωρίτερα για τον συγκεκριμένο σταθμό. Πέρασαν πολλές μέρες και νύχτες μοναξιάς με μόνη συντρόφια τον υπολογιστή μου και την τηλεόραση. Πέρασαν πολλές στιγμές που ήμουν έτοιμη να τα παρατήσω όλα και να γυρίσω στην ζέστη θαλπωρή του σπιτιού μου( αυτό που όταν λέω ''του σπιτιού μου '' εννοώ το πατρικό μου ακόμα δεν μπορώ να το εξηγήσω).
Οκτώβρης 2010: Έχουν περάσει 3 γεμάτα χρόνια φοιτητικής ζωής και είμαι έτοιμη για το τελευταίο. όλα αυτά τα χρόνια με γέμισαν εμπειρίες, καλές και κακές! μπορώ με σιγουριά όμως να πω, πως τελικά ήταν 3 χρόνια που μου έμαθαν πολλά! Πράγματι είναι δύσκολο να μένεις μόνος σου και είναι πολύ δύσκολο να μπορέσεις να διαχειριστείς τόσες πολλές αλλαγές, όπως επίσης να είναι δύσκολο να μένεις μακριά από τα αγαπημένα σου πρόσωπα. Είναι λίγοι οι πραγματικοί φίλοι που έκανες και πολλοί οι γνωστοί. Άλλοι σε πλησίασαν για να πάρουν κάτι από εσένα και άλλοι απλά πέρασαν για να σου μάθουν κάτι ακόμη..
Κάθομαι στον ίδιο κόκκινο καναπέ, λίγο ταλαιπωρημένος μιας και έχει γίνει το κρεβάτι μου  αλλά και γιατί έχει φιλοξενήσει αρκετό κόσμο όλα αυτά τα χρόνια.. ανθρώπους που ήρθαν, κάθισαν.. άλλοι έφυγαν και άλλοι έμειναν.. πέρασαν όμως! Έχω ακόμα αυτό το ίδιο συναίσθημα.. νομίζω ότι είναι λύπη που τελειώνει η φοιτητική μου ζωή.. γι' αυτό και πήρα μια απόφαση!
Δεν ξέρω αν τελικά θα μείνω εδώ και μετά τα 4 χρόνια, ξέρω πως αυτός ο χρόνος που μου απομένει σίγουρα θα μου μείνει αξέχαστος μαζί με τους αληθινούς μου φίλους!.
ΥΓ:  Ευχαριστώ όλους όσους πέρασαν από τη ζωή μου αυτά τα 3 χρόνια και κάθισαν στον κόκκινο καναπέ μου, αυτούς που μου έδωσαν χαρά αλλά και λύπη. Αυτούς που νόμισα ότι ήταν φίλοι αλλά ήταν απλά γνωστοί.. Όλοι έρχονται για να μας μάθουν κάτι.. και εγώ έμαθα κάτι από αυτούς, να μην βγάζω εύκολα συμπεράσματα και άποψη για οτιδήποτε!!!
Καλημέρα!!!:-)))

Never give up...

Καλησπέρα.. Η πρώτη μας κοινή καλησπέρα! Είμαι λίγο χαμένη μέσα στον κόσμο του διαδικτύου αλλά παράλληλα πολύ ενθουσιασμένη με την δημιουργία του πρώτου μου blog με τίτλο ''never give up...''. Μην τα παρατάς λοιπόν..αυτή είναι μια από τις αγαπημένες μου φράσεις. Επηρεασμένη λίγο από το τραγούδι των Ηurts ..''don't let go..never give up..it's such a wonderful life..!!!'' και επηρεασμένη πολύ περισσότερο από τα διάφορα καθημερινά εμπόδια που αντιμετωπίζει κανείς στην καθημερινότητα του. Άγχος, στρες, καθυστερήσεις των θέλω μας, αποτελούν αναπόσπαστα κομμάτια της.
Να ξυπνάς με όλη την καλή σου διάθεση, να βάζεις δυνατά τον αγαπημένο σου ραδιοφωνικό σταθμό τρώγοντας το πρωινό σου και να φεύγεις για τη σχολή.. και ενώ όλα μοιάζουν οτι θα κυλήσουν ήρεμα.. συμβαίνει το ένα κακό μετά το αλλό.. βλέπεις να περνά το λεωφορείο μπροστά στα μάτια σου και εσύ να το χάνεις επειδή για ακόμη μια φορά ο περιπτεράς χαζεύει κ δεν σου δίνει στην ώρα τους τα μπλε εισιτήρια ( εδώ συνειδητοποιείς οτι για ακόμη μια φορά δεν θυμήθηκες να βγάλεις κάρτα και αυτό το μήνα) ή είναι ασφυχτικά γεμάτο και η μυρωδιά είναι απελπιστική που δεν αντέχεται , οι συνεπιβάτες να σε κοιτούν με μισό μάτι μήπως τους κλέψεις ή τους προλάβεις την κενή θέση που θα αδειάσει και ξαφνικά πετυχαίνεις και μια απεργιακή κινητοποίηση στο δρόμο σου που σε καθυστερεί ( κατανοητό ότι έχουν κ αυτοί τα δίκια τους αλλά τι φταις εσύ που δεν έχεις καμία εξουσία στα χέρια σου για να τους βοηθήσει; Και παράλληλα σκέφτεσαι ότι θα βρεθείς σύντομα κ εσύ στην ίδια θέση να διεκδικείς τα δικαιώματά σου!). Κατεβαίνεις λοιπόν, περπατάς μέχρι τη σχολή, βλέποντας τριγύρω σου όλες τις φυλές και τις κοινωνικές τάξεις αυτής της χώρας, από την κυρία με την πανάκριβη τσάντα μέχρι την κυρία που ζητιανεύει για να ζήσει και στο τέλος αφού έχεις περάσει ολη αυτή την ψυχική και σωματική ταλαιπωρία μέσα σε διάστημα μισής ώρας, ο καθηγητής δεν σε αφήνει να περάσεις μέσα γιατί άργησες 5 λεπτά.. και εκεί λες: Ως εδώ!!!
Και εδώ έρχεται ο τίτλος μας.. ΜΗΝ ΤΑ ΠΑΡΑΤΑΣ!!! γιατί μπορεί η ζωή να είναι δύσκολή, να αντιμετωπίζεις χιλιάδες προβλήματα.. οικογενειακά, προσωπικά, επαγγελματικά αλλά τίποτα δεν είναι πιο σημαντικό από την ζωή σου! Την πολύτιμη ζωή μας που μόνο όταν βιώνουμε την απώλεια ενός αγαπημένου μας προσώπου καταλαβαίνουμε πόσο τυχεροί είμαστε που είμαστε ζωντανοί και ας αντιμετωπίζουμε αυτά τα απλά καθημερινά προβλήματα, γιατί μπροστά στην ανθρώπινη ζωή και την υγεία μας αυτά είναι απλά... απλά!!!:-))). Καλή μου δημιουργική αρχή!!!
ΥΓ: Αφιερωμένο στην αγαπημένη μου γιαγιά που έχασα από τη ζωή πρόσφατα.